Ieder ogenblik, iedere gebeurtenis in het leven van iedere mens plant iets in zijn ziel. Want net zoals de wind duizenden gevleugelde zaden draagt, zo brengt elk ogenblik kiemen van spirituele vitaliteit mee die ongemerkt blijven rusten in de geest en de wil van de mensen.
Het merendeel van deze ontelbare zaden gaat verloren en sterft, omdat de mensen niet bereid zijn ze te ontvangen, want deze zaadjes kunnen alleen maar ontkiemen in de goede aarde van vrijheid, spontaniteit en liefde.
In alle levenssituaties komt de wil van God niet alleen tot ons als een extern dictaat van een onpersoonlijke wet, maar vooral als een innerlijke uitnodiging van persoonlijke liefde.
We moeten leren inzien dat Gods liefde ons in elke situatie zoekt. Hij zoekt het goede in ons. Zijn ondoorgrondelijke liefde zoekt ons ontwaken. Het is waar dat wij, omdat dit ontwaken een soort sterven van ons uitwendige zelf inhoudt, zijn komst zullen vrezen in de mate dat wij ons hebben geïdentificeerd met en vasthouden aan dit uitwendige zelf. Maar als we de dialectiek van leven en dood begrijpen, zullen we ook de risico's kunnen aanvaarden die het geloof meebrengt, en zullen we de keuzes durven maken die ons vrijmaken van ons routineuze zelf. Het zal een nieuwe mens van ons maken en ons een nieuwe werkelijkheid doen ontdekken.
Het is Gods liefde die mij verwarmt in de zon en het is zijn liefde die de koude regen zendt. Het is Gods liefde die mij voedt met het brood dat ik eet en mij ook door honger en vasten voedt. Het is Gods liefde die de winterdagen geeft als ik het koud heb en ziek ben; en ook de hete zomer als ik zwoeg, en mijn kleren bezweet zijn. Maar het is ook God die over mij ademt met de zachte bries die van de rivier komt en in de windvlagen uit het bos. Zijn liefde spreidt de schaduw van de vijgenboom over mijn hoofd en stuurt de waterdrager naar het korenveld met een emmer van de bron, terwijl de arbeiders uitrusten en muilezels onder de bomen staan.
Het is Gods liefde die mij verwarmt in de zon en het is zijn liefde die de koude regen zendt. Het is Gods liefde die mij voedt met het brood dat ik eet en mij ook door honger en vasten voedt. Het is Gods liefde die de winterdagen geeft als ik het koud heb en ziek ben; en ook de hete zomer als ik zwoeg, en mijn kleren bezweet zijn. Maar het is ook God die over mij ademt met de zachte bries die van de rivier komt en in de windvlagen uit het bos. Zijn liefde spreidt de schaduw van de vijgenboom over mijn hoofd en stuurt de waterdrager naar het korenveld met een emmer van de bron, terwijl de arbeiders uitrusten en muilezels onder de bomen staan.
Het is Gods liefde die tot mij spreekt in de vogels en de stromen; maar ook in het rumoer van de stad kan God mij spreken, en al deze dingen zijn zaden die mij gezonden worden door zijn wil. Als deze zaden wortel zouden schieten in mijn vrijheid en daardoor zijn wil in mij zouden doen groeien, zou ik de liefde worden die Hij is en mijn oogst zou zijn glorie en mijn vreugde zijn.
Uit: Zaden van Contemplatie. Door Thomas Merton